من و این حال غریبم!

از خودم بدم می آد و از تو بیشتر! کمتر کسی می تونه منو انقدر مثل تو عصبانی کنه. انقدر عصبی ام میکنی که تمام تنم می لرزه. تمام آرزوم شده نبودنت! حالم از خودم به هم می خوره!دلم نمی خواد دیگه ببینمت! انقدر عصبی ام میکنی که... خودخواهیه اگه مرگ خودمو بخوام! مرگ من تو این موضوع مشکلی رو حل نمی کنه! از خدا می خوام که تو نباشی! تو! تویی که هیچکس ازت محبت ندیده اما توقع محبت از همه داری! تو! تو که وجودت فقط مایه ی عذاب همه شده! تو! تویی که جز دردسر واسه دور و بریات هیچی نداری! تو! توی لعنتی که تو عمرم از هیچکس اندازه تو بدم نمی اومده! فقط می خوام نباشی! همین!

می بخور, منبر بسوزان مردم آزاری نکن!

از خودم بدم می آد! تو زندگیم از هیچکس انقدر بدم نمی اومد. دو تا خانواده رو مچل خودت کردی. گذشته ی خودت رو فراموش کردی و حالا انتظار داری همه در خدمتت باشن. ازت بیزارم بیزار! تویی که این روزا لبخند مادرمو ازش گرفتی! به خاطر توی لعنتی تو خونه موندی شده. هر روز نگات می کنم و از خدا می خوام که اگر قراره مثل تو پیر بشم هرگز منو به پیری نرسونه. خدا رو شکر که بابام مثل تو نیست. خدا رو صدهزار مرتبه که دلم به پدر و مادرم خوشه. اگه مامانم نبود حتی یه ثانیه جات تو این خونه نبود لعنتی. نماز و نیایشت بهت کمک نمی کنه! یه نفرو نشونم بده که از بودنت راضی باشه. حالا مدام ساعت اذانو بپرس.

بلاگفای عزیزم

چقدر اینجا راحت نیستم :( چقدر دلم بلاگفای خودمو می خواد :( تو رو خدا خوب شو

+ حانیه عزیز... خانم لبخند مهربون چقدر این پستت رو دوست داشتم.

جانا سخن از دل ما می گویی :(

جای چشمانم روی در مانده است... شبیه پیرزنی هستم که بعد از عمری تر و خشک کردن بچه ی یکی یکدانه اش، مجبور شده است چمدانش را ببندد و به خانه ی سالمندان کوچ کند و انقدر یکی یکدانه ی دلبندش به دیدنش نیاید که چشم هایش به در آسایشگاه خشک شوند و از یادش برود روزی همه آنچه که داشته است  به پای قد کشیدن تنها فرزندش صرف کرده است.... تنها دلخوشی ما که نوشتن بود را از ما صلب کرده اند و هی می گویند تا ده که بشمارید همه چیز درست می شود. نوشته های قد و نیم قدمان را از ما گرفته اند و از صبوری ما تشکر کرده اند، مگر یک مادر چقدر می تواند صبوری کند... (نوشته شده توسط: حانیه - خانم لبخند)

قایقت جا دارد؟

اخبار اعلام میکنه: تابلوی سهراب سپهری به قیمت دو میلیارد و هشتصد ملیون تومان به فروش رسید.

و من با خودم فکر می کنم: اگر اون زمان که سهراب زنده بود, دو میلیارد نه! یک چهارم این مبلغ رو هم بهش داده بودن زندگیش چطور بود؟ شاید دیگه به فکر ساختن قایق نمی افتاد. هوم؟

ما آدما خیلی جالبیم. قدر هیچ چیز و هیچکس رو تا وقتی داریمش نمی دونیم. یه سری آدما هستن که دوستشون داریم. بیاید تا هستن قدرشون رو بدونیم :)

+اونایی هم که مخل آسایشمونن ایشالله بمیرن راحت شیم والا!!!!

++ قایقی خواهم ساخت. خواهم انداخت به آب, دور خواهم شد از این خاک غریب, که در آن هیچکسی نیست که در بیشه ی عشق, قهرمانان را بیدار کند... قایق از تور تهی و دل از آرزوی مروارید... همچنان خواهم راند... (سهراب سپهری)

+++صبر کن سهراب, گفته بودی قایقی خواهم ساخت؛ قایقت جا دارد؟ من هم از همهمه ی اهل زمین دلگیرم... من نمیدانم که چرا این مردم، دانه های دلشان پیدا نیست... کجایی سهراب؟ آب را گل کردند, چشم ها را بستند و چه با دل کردند... وای سهراب کجایی آخر؟ زخم ها بر دل عاشق کردند، خون به چشمان شقایق کردند... تو کجایی سهراب؟ که همین نزدیکی عشق را دار زدند، همه جا سایه ی دیوار زدند... کجایی که ببینی حالا دل خوش مثقالی است! دلِ خوش نایاب است! دل خوش سیری چند؟! صبر کن سهراب

قایقت جا دارد؟ (شاعر ناشناس)

قضاوت + کپی شده از کامنتهای شبکه های اجتماعی

  آموزگار سر کلاس گفت:

"کشتی مسافران را بر عرشه داشت؛ در حال گردش و سیاحت بودند. قصد تفریح داشتند. امّا، همه چیز همیشه بر وفق مراد آدمی نیست! کشتی با حادثه روبرو شد و نزدیک به غرق شدن و به زیر آب فرو رفتن! 

روی عرشه زن و شوهری بودند. هراسان به سوی قایق نجات دویدند امّا وقتی رسیدند، فهمیدند که فقط برای یک نفر دیگر جا مانده است! در آن لحظه، مرد همسرش را پشت سر گذاشت و خودش به درون قایق نجات پرید. زن، مبهوت، بر عرشۀ کشتی باقی ماند!

کشتی در حال فرو رفتن بود. زن، در حالی که سعی می‌کرد در میان غرّش امواج دریا، صدای خود را به گوش همسرش برساند، فریاد زد و کلامی بر زبان راند."

آموزگار دم فرو بست؛ از شاگردان پرسید: به نظر شما زن چه گفت؟؟؟

قصه های رخشان بنی اعتماد

بعد از فیلم "رخ دیوانه" این دومین فیلمی بود که امسال از تماشاش واقعا لذت بردم. فیلم غم انگیزی بود اما حرفش حقیقت تلخ ما بود. اگه به تماشای این فیلم میشینید امیدوارم فیلمهای قبلی خانم بنی اعتماد رو دیده باشید چون اونطوری ماجراهایی که روایت میشه براتون جالب تر میشه. به خصوص "زیر پوست شهر" رو. زیر پوست شهر یکی از فیلم های محبوب من بود که همیشه دلم می خواست بدونم چه اتفاقی سر شخصیت های داستان اومده. و یکی از داستانه هایی که تو فیلم "قصه های رخشان بنی اعتماد" خیلی پررنگ بهش پرداخته شده همینه. من شخصا یادم نیومد که قسمت مربوط به "نگار جواهریان و بابک حمیدیان" مربوط به کدوم فیلم بود اما در مجموع این فیلم رو خیلی پسندیدم. ایده اش رو خیلی دوست داشتم و بازی بازیگرا فوق العاده بود.

من وقتی فیلم رو میدیدم با بغض معصومه (زیر پوست شهر) شکستم, با طوبا (زیر پوست شهر) درد کشیدم, استرس کشیدم با نوبر (روسری آبی) اون لحظه ای که نمی تونستم عکس العمل بعدی شوهرش رو حدس بزنم. من هم زود قضاوت کردم با حلیمی (خارج از محدوده ؟) وقتی حرفای بابک و نگار (؟) رو تو پس زمینه ی سکانس مترو میشنیدم. تنم لرزید وقتی شوهر نرگس (؟) شیشه رو شکست. گریه های گیلانه (فیلم گیلانه) پشت تلفن تنم رو لرزوند... و درنهایت لبریز غم و عشق و آرامش شدم با سارا (خون بازی) اون لحظه که حامد (؟) بهش گفت "حله!"

آخرین دیالوگ فیلم رو هم خیلی دوست داشتم اونجایی که فیلم ساز داستان میگه : هیچ فیلمی برای همیشه تو کمد نمی مونه, بالاخره یه روزی یه جایی دیده میشه! و این وقتی بیشتر لبخند رو روی لبات می آره که آخر تیتراژ, سال تولید فیلم رو میبینی (سال 90 - 92)

هر لحظه از تماشای فیلم به خودم گفتم: چه دنیای کوچیکی داریم! و این که هر آدمی که از کنار ما رد میشه, هر آدمی که تو مترو یا اتوبوس کنار ما میشینه, هر آدمی که می شناسیم یا نمی شناسیمش یه قصه ای داره. امیدوارم یه روز بتونیم دست از قضاوت کردن همدیگه برداریم کاری که هر روز و هر روز انجامش می دیم اما شاید سالها بعد بفهمیم یا حتی هرگز نفهمیم که چقدر اشتباه قضاوت کردیم و یا با کارامون و حرفامون مسیر زندگی یه آدم رو عوض کردیم! گاهی یه سرنوشت خیلی بد (مثل برادر احمق به اصطلاح غیرتی معصومه) یا گاه خیلی خوب(مثل مادر سارا) رو میسازیم برای دیگران!!

خدایا مراقب کارها و حرفامون باش!

+ بچه که بودم فکر می کردم یکی از بازیگرای نقش اول زندگی خودم و خانواده امم و باقی مردم فقط دارن نقش های مکمل رو بازی می کنن :) چقدر زندگی شبیه یه فیلم داستانی بلنده :)

++ اون اسامی داخل پرانتز نوشتم مربوط به اسم فیلم های مربوطه است اونایی که علامت سوال دارن فیلمایین که خودمم ندیدمشون.