پرنده ی سفید
در جستجوی صلح و آرامش
پرنده ی سفید
در جستجوی صلح و آرامشدرباره من
پرنده ی سفید با یه برگ زیتون همه جای دنیا نماد صلحه؛ و من همون پرنده ی سفیدم که از دنیا و آدماش فقط توقع صلح و آرامش و عشق دارم!
این وبلاگ رو ساختم چون می خواستم از دلم بنویسم و دل کسایی که دوروبرم هستن و دوسشون دارم.
می خواستم جایی باشه واسه حرفایی که گاهی گفتنشون تو دنیای واقعی سخته...
روزای اول فکر نمی کردم بتونم تو دنیای مجازی دوستای زیادی پیدا کنم... فکر نمی کردم خواننده های زیادی داشته باشم.
امروز... خواننده های زیادی ندارم... اما دوستای خوبی پیدا کردم... دوستایی که شاید از بعضی از دوستام تو دنیای واقعی بهم نزدیک ترن:)
ادامه...
وصیت که مرگ نمی آره ...
اینم شانس ماس دیگه...قبر هم بود قبرای قدیم...
الان قبرا رو 2-3 طبقه ای کردن... دور از جون شما نوبت ما که بشه قبرا هم برج های وارونه میشن
!!!!!!
آدم قطعه های قدیمی رو که میبینه سرسبزتره و قبرا بزرگتره و فاصله ی بینشون بیشتر
اما قطعه های جدید...
آدم خیلی دلش میگیره...
آدم تو گورستان به چیزای زیادی فکر میکنه...
مثلا من داشتم فکر می کردم دلم نمی خواد یکی بلند گو بگیره دستش و اشک کسایی که دوسشون دارم رو در بیاره گوش ملت رو آزار بده
... دلم نمی خواد گل هایی که برام می آرن رو پرپر کنن!
در ضمن من گلایل رو زیاد دوست ندارم...و دوست دارم سنگ قبرم سفید باشه!
دوست دارم رو سنگ قبرم این شعر حسین پناهی رو بنویسن:
تعادل جهان حفظ می شود به مرگ این و تولد آن!
تا هرکس روشو می خونه به این فکر کنه که هنوز زنده است و باید از زنده بودنش لذت ببره و هرگز امیدش(؟!) رو از دست نده... و به یاد بیاره که به ازای هر انسانی که می میره...یه کودک تازه(=یه زندگی تازه) متولد میشه!
من دوست ندارم کسی واسم سیاه بپوشه...
من ناراحت نمیشم اگه بازمانده ها بعد از تدفین و مراسم بگن و بخندن
اما نامردن اگه واسه آمرزشم دعا نکنن!!!!
در ضمن ترجیح می دم خرج و مخارج مراسم رو به جاهایی مثل "محک"
بدن...
تازه بعضی وقتا فکر می کنم کاش خاکسترم رو می ریختن تو خلیج همیشه فارس
باور کنید این حرفا رو از روی ناامیدی نمی زنم و تا روزی که زنده ام زندگی میکنم وتلاش میکنم از زندگیم لذت ببرم اما وصیت که مرگ نمی آره...گفتنش چه اشکالی داره؟
واسه پست قبلی ام خیلی ها رو نتونستم خبر کنم... اما واسه این پست هیچکس رو خبر نمی کنم..اما اگر اومدید و این متن رو خوندید و نظری در موردش داشتید خوشحال می شم که بخونمش...
ببخشید اگه یه ذره غم انگیز بود.... 
یه دیالوگ تو فیلم "مری پاپینز" هست که خیلی دوسش دارم و جای تکه کلام ازش استفتده می کنم: یه قاشق پر از شکر...دوا رو می بره پایین!!!! یعنی همه چیز رو سخت نگیرید... غم هم قسمتی از زندگیه دیگه...بعضی وقتا لازمه
حالا واسه این که از این حال و هوا در بیاید 3-2تا خاطره از کتاب زنده یاد عمران صلاحی(کمال تعجب):
1.احمد شاملو می گفت:نویسندگانی که دراز نویسی میکنند مثل کسانی هستند که جلو آینه دارند اصلاح می کنند و شیر آب رو هم بازگذاشتند!
2.روزی شاعری موزون سرا از مفتون امینی پرسید:"استاد چرا شعر بی وزن می گویید؟"
مفتون جواب داد:ما پا به سن گذاشتیم و دیگر نمی توانیم چیز سنگین بلند کنیم!
3.احمدرضا احمدی می گفت: وقتی که ما جوان بودیم پیرها رو تحویل می گرفتن حالا که ما پا به سن گذاشتیم جوان ها رو تحویل می گیرن!پس کی نوبت ما میرسه؟
(خدا همه ی رفتگان رو ببخشه بیامرزه)
برچسب‌ها: وصیت نامه
تعادل جهان حفظ میشود به مرگ این و تولد آن!
...
شک نمی کند باران لحظه ایی به باریدن!
کلافه نمی شود کلاغ از این همه پرنده که می پرند!
شک نمی کند مورچه به بار و نه به راه خویش
و مار عیال وار، سینه خیز می رود خس وخار را بی هیچ گلایه ای!
هر درختی به گونه ای سبز است،بی که تحقیر کند دیگری را!
لرزش گنجشک نوبال بر شاخه ی خیس از شکایت نیست!
الاغ بر اندام اسب حسادت نمی کند
و ماهی یادش هست که ماهی باشد چه در تنگ و چه در دریا...
...
تندتر-آری!- تندتر می جوم آدامسم را تا به هیچ نیندیشم!
بی خیال در پیاده روها و نمایشگاه ها و استادیوم ها!
...
دیگر به هیچ چیز نمی اندیشم!
صلاح و سعادت من این است که نیندیشم به هیچ!
...
آواز می خوانم پر از آلاله های باژگون...بی هیچ استعاره ای!
تعادل جهان حفظ می شود به مرگ این و تولد آن!
قسمتهایی از شعر dat com
از دفتر هفتم-نمی دانم ها_ از حسین پناهی
به مناسبت سالگرد رفتنش در یکی از همین روز های مرداد...
روحش شاد و یادش گرامی باد
این پست با تاخیر رو صفحه اومد...چون دوباره رایانه ی من دچار مشکل شده بود و تو اینترنت نمی رفت
نمی دونم هرچند وقت یه بار چش میشه؟
اینم از مشکلات تکنولوژیه دیگه... به هر حال لطفا پوزشم را بپذیرید...
وبابت همه ی پیامها و نظراتتون ممنون...برای این پست هم نظر یادتون نره
برچسب‌ها: حسین پناهی