پرنده ی سفید
در جستجوی صلح و آرامش
پرنده ی سفید
در جستجوی صلح و آرامشدرباره من
پرنده ی سفید با یه برگ زیتون همه جای دنیا نماد صلحه؛ و من همون پرنده ی سفیدم که از دنیا و آدماش فقط توقع صلح و آرامش و عشق دارم!
این وبلاگ رو ساختم چون می خواستم از دلم بنویسم و دل کسایی که دوروبرم هستن و دوسشون دارم.
می خواستم جایی باشه واسه حرفایی که گاهی گفتنشون تو دنیای واقعی سخته...
روزای اول فکر نمی کردم بتونم تو دنیای مجازی دوستای زیادی پیدا کنم... فکر نمی کردم خواننده های زیادی داشته باشم.
امروز... خواننده های زیادی ندارم... اما دوستای خوبی پیدا کردم... دوستایی که شاید از بعضی از دوستام تو دنیای واقعی بهم نزدیک ترن:)
ادامه...
دخالت
گفتند جحی را که:این سو بنگر که خوانچه ها می برند.
جحی گفت: ما را چه؟
گفتند:به خانه ی تو می برند
گفت شما را چه؟
پ.ن1:ملانصرالدین نام های گوناگونی دارد...گاهی خیلی ساده:خوجا, خواجه, افندی...
و در حدیقه ی سنایی و در لطایف عبید به صورت "جحی" و در مثنوی معنوی و بهارستان جامی و لطایف الطوائف به صورت "جوحی" آمده است.
"برداشت شده از کتاب خنده سازان و خنده پردازان-زنده یاد عمران صلاحی"
پ.ن2:این متن کوتاه به نظرم خیلی جالب بود!
واقعا چرا بعضی از ما آدمها عادت کردیم تو کارهایی که بهمون مربوط نیست دخالت کنیم؟
اگه نظر دیگه ای داری خوشحال می شم که بدونم
برچسب‌ها: ملانصرالدین
وصیت که مرگ نمی آره ...
اینم شانس ماس دیگه...قبر هم بود قبرای قدیم...
الان قبرا رو 2-3 طبقه ای کردن... دور از جون شما نوبت ما که بشه قبرا هم برج های وارونه میشن
!!!!!!
آدم قطعه های قدیمی رو که میبینه سرسبزتره و قبرا بزرگتره و فاصله ی بینشون بیشتر
اما قطعه های جدید...
آدم خیلی دلش میگیره...
آدم تو گورستان به چیزای زیادی فکر میکنه...
مثلا من داشتم فکر می کردم دلم نمی خواد یکی بلند گو بگیره دستش و اشک کسایی که دوسشون دارم رو در بیاره گوش ملت رو آزار بده
... دلم نمی خواد گل هایی که برام می آرن رو پرپر کنن!
در ضمن من گلایل رو زیاد دوست ندارم...و دوست دارم سنگ قبرم سفید باشه!
دوست دارم رو سنگ قبرم این شعر حسین پناهی رو بنویسن:
تعادل جهان حفظ می شود به مرگ این و تولد آن!
تا هرکس روشو می خونه به این فکر کنه که هنوز زنده است و باید از زنده بودنش لذت ببره و هرگز امیدش(؟!) رو از دست نده... و به یاد بیاره که به ازای هر انسانی که می میره...یه کودک تازه(=یه زندگی تازه) متولد میشه!
من دوست ندارم کسی واسم سیاه بپوشه...
من ناراحت نمیشم اگه بازمانده ها بعد از تدفین و مراسم بگن و بخندن
اما نامردن اگه واسه آمرزشم دعا نکنن!!!!
در ضمن ترجیح می دم خرج و مخارج مراسم رو به جاهایی مثل "محک" بدن...
تازه بعضی وقتا فکر می کنم کاش خاکسترم رو می ریختن تو خلیج همیشه فارس
باور کنید این حرفا رو از روی ناامیدی نمی زنم و تا روزی که زنده ام زندگی میکنم وتلاش میکنم از زندگیم لذت ببرم اما وصیت که مرگ نمی آره...گفتنش چه اشکالی داره؟
واسه پست قبلی ام خیلی ها رو نتونستم خبر کنم... اما واسه این پست هیچکس رو خبر نمی کنم..اما اگر اومدید و این متن رو خوندید و نظری در موردش داشتید خوشحال می شم که بخونمش...
ببخشید اگه یه ذره غم انگیز بود.... 
یه دیالوگ تو فیلم "مری پاپینز" هست که خیلی دوسش دارم و جای تکه کلام ازش استفتده می کنم: یه قاشق پر از شکر...دوا رو می بره پایین!!!! یعنی همه چیز رو سخت نگیرید... غم هم قسمتی از زندگیه دیگه...بعضی وقتا لازمه
حالا واسه این که از این حال و هوا در بیاید 3-2تا خاطره از کتاب زنده یاد عمران صلاحی(کمال تعجب):
1.احمد شاملو می گفت:نویسندگانی که دراز نویسی میکنند مثل کسانی هستند که جلو آینه دارند اصلاح می کنند و شیر آب رو هم بازگذاشتند!
2.روزی شاعری موزون سرا از مفتون امینی پرسید:"استاد چرا شعر بی وزن می گویید؟"
مفتون جواب داد:ما پا به سن گذاشتیم و دیگر نمی توانیم چیز سنگین بلند کنیم!
3.احمدرضا احمدی می گفت: وقتی که ما جوان بودیم پیرها رو تحویل می گرفتن حالا که ما پا به سن گذاشتیم جوان ها رو تحویل می گیرن!پس کی نوبت ما میرسه؟
(خدا همه ی رفتگان رو ببخشه بیامرزه)
برچسب‌ها: وصیت نامه
دو نکته ی جالب
گفتیم:10سال جوان تر شدی.
گفت:
بگرفته بود ریش ز ما ملک حسن اکنون به ضرب تیغ از او پس گرفته ایم!
"عمران صلاحی-کتاب کمال تعجب"
(اتفاقا چند روز پیش تو داروخونه بودم شنیدم که می گفتن گویا تیغ ژیلت هم دیگه وارد نمی شه....عجب...!!!!!
)
در یک محفل ادبی از من خواستند شعر "خونه باهار" سروده ی خودم رو بخونم. گفتم از حفظ نیستم.
استاد "زین العابدین رهنما" که حدود 90سال سن داشت گفت:"ولی من از حفظم" و همه ی شعر رو از اول تا آخر بدون تپق از حفظ خواند.
"عمران صلاحی-کتاب کمال تعجب"
پ.ن: متاسفانه من استاد زین العابدین رهنما رو نمی شناسم اگه کسی اطلاعاتی داره بگه.
(اینم که شده حکایت فوتبال ما... من که دیروز نتونستم داربی رو ببینم...اما داداشم که دید میگفت بازم قدیمی ها(مثل کریمی و مهدوی کیا)...خیلی از بازیکنای جدید یا جوونا که فقط راه می رفتن(!) بهتر بودن. تا چند سال دیگه فکر کنم باید پوستر بازیکنای قدیمی رو بذاریم تو زمین... فکر کنم بازی های قشنگ تری ببینیم!
یه خاطره ی کوچولو از دیروز می خوام بذارم توجمع ما اگه دوست داشتید و وقت کردید سر بزنید.
برچسب‌ها: عمران صالحی
روایت تازه ای از داستان روباه و زاغ
روبهی قالب پنیری دید
به دهان برگرفت و زود پرید
بردرختی نشست گوشه ی باغ
که از آن می گذشت جوجه کلاغ
گفت بااو کلاغ:"کای بدبخت
بنده باید روم به روی درخت
توی قصه پنیر مال من است
این قضیه نه شرح حال من است"
گفت روبه: که هست این گونه
وضع ما در جهان وارونه!!!!
کتاب"تفریحات سالم"
نوشته ی زنده یاد عمران صلاحی
بیمارستان روانی
برای ملاقات شخصی به یکی از بیمارستان های روانی رفتیم.
بیرون بیمارستان غلغله بود.
چند نفر سر جای پارک ماشین دست به یقه بودند.
چند راننده ی مسافرکش سر مسافر با هم دعوا داشتند و بستگان همدیگر را مورد لطف قرار می دادند.
وارد حیاط بیمارستان که شدیم...
دیدیم جایی است آرام و پر درخت.
بیماران روی نیمکت ها نشسته بودند و با ملاقات کنندگان گفتگو می کردند.
بیماری از کنار ما بلند شد و با ادب گفت:
من می روم روی نیمکت دیگری می نشینم که شما بتوانید راحت تر صحبت کنید.
پروانه ی زیبایی روی زمین نشسته بود...
بیماری پروانه را نگاه می کرد و نگران بود که زیر پا له شود.
آمد آهسته پروانه را برداشت و بر کف دستش گذاشت تا پرواز کند و برود.
ما بالاخره نفهمیدیم بیمارستان روانی این ور دیوار است یا آن ور دیوار!!!!!
صفحه ی 338
کتاب "کمال تعجب"
از زنده یاد عمران صلاحی
این پست رو به خاطر یادبود زنده یاد عمران صلاحی گذاشتم روی بلاگ.
ایشون در 12 مهر 85 در اثر سکته ی قلبی فوت کردن...
روحش شاد و یادش گرامی باد
این متن رو برای اولین بار که خوندم خیلی برام جالب بود...و خیلی منو به فکر فرو برد امیدوارم شما هم خوشتون اومده باشه.
کمال تعجب یه کتاب جیبی کوچولوه اگه اهل مطالب طنز هستید این کتاب رو بهتون پیشنهاد می کنم.
برچسب‌ها: عمران صلاحی