پرنده ی سفید
در جستجوی صلح و آرامش
پرنده ی سفید
در جستجوی صلح و آرامشدرباره من
پرنده ی سفید با یه برگ زیتون همه جای دنیا نماد صلحه؛ و من همون پرنده ی سفیدم که از دنیا و آدماش فقط توقع صلح و آرامش و عشق دارم!
این وبلاگ رو ساختم چون می خواستم از دلم بنویسم و دل کسایی که دوروبرم هستن و دوسشون دارم.
می خواستم جایی باشه واسه حرفایی که گاهی گفتنشون تو دنیای واقعی سخته...
روزای اول فکر نمی کردم بتونم تو دنیای مجازی دوستای زیادی پیدا کنم... فکر نمی کردم خواننده های زیادی داشته باشم.
امروز... خواننده های زیادی ندارم... اما دوستای خوبی پیدا کردم... دوستایی که شاید از بعضی از دوستام تو دنیای واقعی بهم نزدیک ترن:)
ادامه...
این بود زندگی؟!
بچه ایم...بزرگ تر می شیم... میریم مدرسه... واسه کنکور می خونیم... دانشگاه قبول میشیم... مدرک میگیریم... میریم سر کار...ازدواج می کنیم... بچه دار می شیم(تا همه ی بدبختیایی که خودمون کشیدیم رو اونا هم بکشن!!!!!)... ...بزرگشون می کنیم.... می فرستیمشون مدرسه...می رن دانشگاه... ازدواج می کنن و...
بالاخره می میریم!
خب که چی؟!
واقعا چه کار مفیدی انجام دادیم؟ چی کار کردیم که باعث بشه بگیم:
من فلان کار رو کردم...کاری که به خاطرش آفریده شدم! کاری که فقط من باید انجام میدادم چون فقط وظیفه ی من بود... یا لاقل بگیم من چی کار کردم که منو با بقیه متمایز می کنه؟
اشتباه نکنین بحث کتابای دینی مون نیست... منم خداروشکر هنوز اونقدر ناامید نشدم که بخوام به این نتیجه برسم که: زندگی یه دور باطله...
فقط چند تا سواله!
سوالایی که این روزا از چندین نفر شنیدم و خودمم نمی دونم چه جواب میشه بهشون داد!!!
می خوام بگم:
تا حالا شده حس کنی راهی که داری می ری اشتباهه؟
انگار توی جمعی هستی که همه دارن به یه سمت شنا می کنن
تو هم باهاشون شنا می کنی
یه آینده ای رو هم می بینی
می دونی که ته مسیر به کجا میرسه
اما انگار فقط می ری... میدونی به کجا... اما نمی دونی چرا...!!!!
یه چیزی ته دلت می گه: این اون چیزی که من می خواستم نیست!
اما نمی دونی اونی که می خوای چیه؟کجاس؟چه طوریه؟
به خودت می گی مسیری که دارم می رم حداقل از بی هدف بودن بهتره!
اما حس می کنی که این راهت نیست...!
بی هدف و سردرگم فقط شنا میکنی! بعضی جاها خسته می شی... می بری... جا میزنی...
اما دیگران هلت می دن به جلو و مدام تشویقت می کنن همه می گن راهت درسته... چرا انقدر تنبلی می کنی؟تو می تونی تو این راه موفق بشی...ادامه بده
اما
تو فقط شنا می کنی و تمام طول مسیر از خودت می پرسی: من چرا اینجام؟ کجا باید باشم؟ این راه, راه منه؟
هیچی بدتر از نداشتن هدف نیست...
تازگی آدمای زیادی رو می بینم که ناامیدانه فقط شنا میکنن یکیش شاید خود من باشم!
واسه رهایی از این افکار راه حلی داری؟
آدمای بزرگ و موفق چه طور راه خودشون رو پیدا کردن؟
چه طور فهمیدن که تو مسیر درست هستن یا نه؟
چه طور هدف هاشون رو تعیین کردن؟
ما باید چه طور این کارا رو بکنیم تا هدف خودمون رو بهتر تعیین کنیم؟
اگه جواب این سوالا رو به من بدی شاید مشکل خیلی ها رو حل کنی
حداقل خیلی از کسایی که من میشناسمشون و جوابی واسه چراهاشون ندارم!
پس خواهش می کنم اول بهش فکر کن و بعد جواب بده...
ممنون
پ.ن:واسه عنوان این مطلب خیلی فکر کردم...نمی دونستم چی باید بنویسم..." زندگی ما"..."دنیای این روزای ما!"... "کمک"... نمی دونم احساس کردم "این بود زندگی" بهتره..
"این بود زندگی" یه قسمت از یکی از اشعار حسین پناهی عزیزه که اردیبهشت 90 کاملش رو تو همین صفحه نوشته بودم و هنوز تو آرشیو هست...
فکر کردم باید این پی نوشت رو هم حتما بنویسم...زیاده گوییم رو به بزرگی خودتون ببخشید
خدا جون با توام حواست با منه؟
خدایا با توام... حواست با منه؟
چند روزه دارم باهات حرف می زنم اما انگار نمی شنوی...؟
خدایا
خسته ام...
دلم گرفته از این دنیات....
دنیایی که هر موجود زنده ای برای زنده بودن خودش باید یه موجود زنده ی دیگه رو قربانی کنه!
مادر بچه آهو شکار می شه تا بچه ی یوز پلنگ از گرسنگی نمی ره...!
آخه قربونت برم؟ این چه دنیاییه؟
دنیایی که فرزند "آدم" برای دفع بلای خودش باید خون یه موجود زنده ی دیگه رو بریزه؟؟
چند روز پیش یکی از دبیرای خوبم بهم گفت: شرط اول برای موفقیت اینه که اول از همه به فکر خودت باشی(این یعنی برای موفقیت باید خود خواه بود!) بهم گفت:
بالا که رفتی دست دیگران رو بگیر...
حرفش درست بود... دنیای لعنتی ما همین طوریه...
خدا از اول این طوری آفریدتش!!!
آخه خدا جونم؟ این چه دنیایه که هر کس برای موفقیت خودش باید از دیگرون نردبون بسازه؟
خدایا با توام؟
حواست با منه؟
این بغض چندین ساله ی منه که داره می شکنه...
میشه به حرفم گوش کنی؟
امسال از اولش واسه ما سال بد بیاری بود... کل فامیل انگار با پزشک های ارتوپد قرارداد بسته بودن به نوبت یا دست یکی شکست یا کتف یا انگشت یا...
هر کی به ما رسید گفت:
باید خون بریزید تا بلا ازتون دور شه! قربانی کنید!
خدایا این نامه واسه توه... نیازی نداره واسه ی خودت هم توضیح بدم که چرا تا امروز نشد که حتی یه مرغ سر ببریم تو این گرونی.. چون خودت بهتر از هرکس از حال ما باخبری...
بعدشم آخه بلا باید این طوری رفع بشه؟
اون همه اسپندی که مامان دود می کنه...
اون همه صدقه ای که مامانم (در حد توانش)کنار می ذاره؟
اینا همه هیچ؟!!!!
یعنی فقط خون؟!!!! من خدای خودم رو جور دیگه ای شناخته بودم؟
بعد از چند سال جوجه اردک دیدیم و دلمون پر زد واسه نوازششون...
2 تا جوجه اردک خریدیم.
یکی از روز اول یه کم پاهاش رو رو هم می ذاشت اما فکر نمی کردیم کارش به جایی برسه که دیگه زمین گیر بشه و نتونه راه بره!!!
خدایا این جوجه ی بی چاره چه گناهی کرده؟
خدایا این رسمشه که این موجود بی گناه انقدر درد بکشه که دیگه حتی نتونه درست غذا بخوره؟
خدایا ما هر کاری ازمون می اومده کردیم... دیگه نمی دونم باید چی کار کنیم؟
یکی می گه خلاصش کن!
چرا؟
چرا این کارو با ما می کنی؟
چون خون نریخته بودیم حالا می خوای وادارمون کنی که خون یه حیون بی گناه رو بریزیم؟
خدایا ...
مگه "من" بهش جون دادم که حالا "من" جونشو بگیرم؟
"من" بکشمش که "تو" فردای قیامت به من بگی: "تو" کشتیش؟ بنده ی من بود... من آفریده بودم... تو چرا جونش رو گرفتی؟
چرا "من" راحتش کنم؟
خدایا... "تو" بهش جون دادی... تو از دردش باخبری...
اگه تو راحتش نمی کنی ...من چه طور این کارو بکنم؟
خدایا حیون بی چاره گناه داره... یا راحتش کن یا شفاش رو بده...
دوستشم به خاطر اون از غذا خوردن افتاده... غذا هم که می خوره باز بزرگ نمی شه... همونطوری کوچولو مونده...
خدایا من رو از این نا امید تر نکن...
خدایا ما که جز تو کسی رو نداریم که دردمون رو بفهمه و حرفمون رو گوش کنه...
خدایا دوسِت دارم... کمکم کن...
آخدا... با توام...حواست با منه؟
تا حالا شده؟
ا حالا شده یه چیزی بنویسی و بعد از نوشتنش منصرف شی؟
بنویسی اما پستش نکنی؟
پستش بکنی اما پشیمون شی و بیای و اصلاحش کنی؟
تاحالا شده با خودت فکر کنی بعضی حرفا بهتره با آدم به گور بره؟
من هم پشیمون شدم و ترجیح دادم این پست رو عوض کنم.
این اتفاق نادریه و خیلی کم اتفاق می افته... اما این دفعه شد دیگه سعی می کنم دفعه ی آخرم باشه
اما خودم که می دونم کی این مطلب رو پست کردم و چرا
پس آهنگایی که تو این روز گوش کردم رو می ذارم همین جا بمونه
:
پ.ن:توضیح اضافه واسه دوستای صمیمی این که قضیه عشق و عاشقی نبوده... که زنگ بزنید و اس ام اس بدیدو جریان رو بپرسید
البته از شنیدن صداتون شاد می شم اما واقعا قضیه عشقی نبوده
خیلی خسته ام...
تنها چیزی که آرومم می کنه موسیقیه...
شادمهر..
یه پنجره با یه قفس یه حنجره بی هم نفس
سهم من از بودن تو یه خاطره است همین وبس
تو این مثلث غریب ستاره ها رو خط زدم
دارم به آخر خط می رسم از اون ور شب اومدم
داغ ترانه تو نگام شوق رسیدن تو تنم
تو حجم سرد این قفس منتظر پر زدنم
.
.
.
توی این دلواپسی های مدام
جز ترانه های زخمی چی دارم
وقتی حتی تو برام غریبه ای
سر رو شونه های بارون می ذارم
اسم تو برای من مقدسه
تا نفس تو سینه پرپر می زنه
باورم کن که فقط باور تو
می تونه قفل قفس رو بشکنه
منمو یه آسمون بی دریغ
منمو یه کوله راه ناگزیر
ای ستاره ی شبای مشرقی
پر پرواز منو ازم نگیر
.
.
.
می خوام برم پا ندارم
می خوام نرم جا ندارم
گریه کنم دل ندارم
داد بزنم نا ندارم
رضاصادقی...:
زندگی رو دوست دارم با تمام بد بیاریش
عاشقی رو دوست دارم با تمام بی قراریش
من می خوام اشکو "بفهمم" وقتی از چشام می ریزه
"تنهایی گرچه کشنده است واسه من خیلی عزیزه"
تو کتاب نوشته عاشق خیلی تنها خیلی خسته است
جای بارون بهاری روی چترای شکسته است
اما من می گم یه عاشق همه ی دنیا رو داره
"همه چترا رو باید بست وقتی آسمون می باره"
فرهاد:
آن روز ها
وقتی که من بچه بودم
غم بود... اما... کم بود
محسن یگانه:
هیچکی نمی تونه بفهمه که دلم از چی گرفته
هیچکی نمی تونه بفهمه که صدام از چی گرفته
یا دکلمه های حسین پناهی:
این سرگذشت کودکی است که به سر انگشت پا هرگز دستش به شاخه ی هیچ آرزویی نرسیده است!!!
.
.
.
ما گلچین تقدیر و تصادفیم
آری گلم دلم ورق بزن مرا
و به آفتاب فردا بیندیش که برای تو طلوع می کند
دکلمه ی پروز پرستویی:
خندیدمو قلم برداشتمو به یادگار بر روی ستون سنگی نوشتم:
موسم اندوه که می رسد ماه را نگاه کنید
آنگاه نشستم و یک دل سیر دیدمش!
دیدمش...همان ماه من بود که می خندید!
دکلمه ی زنده یاد خسرو شکیبایی عزیز:
با هر چه عشق نام تورا می توان نوشت!
با هر چه رود راه تورا می توان سرود!
بیم از حصار نیست که هر قفل کهنه را
با دست های روشن تو می توان گشود!
اگه تاحالا این حس رو تجربه کردی نظر بده...
از این که حوصله کردی و تا تهش رو خوندی ممنون