پرنده ی سفید
در جستجوی صلح و آرامش
پرنده ی سفید
در جستجوی صلح و آرامشدرباره من
پرنده ی سفید با یه برگ زیتون همه جای دنیا نماد صلحه؛ و من همون پرنده ی سفیدم که از دنیا و آدماش فقط توقع صلح و آرامش و عشق دارم!
این وبلاگ رو ساختم چون می خواستم از دلم بنویسم و دل کسایی که دوروبرم هستن و دوسشون دارم.
می خواستم جایی باشه واسه حرفایی که گاهی گفتنشون تو دنیای واقعی سخته...
روزای اول فکر نمی کردم بتونم تو دنیای مجازی دوستای زیادی پیدا کنم... فکر نمی کردم خواننده های زیادی داشته باشم.
امروز... خواننده های زیادی ندارم... اما دوستای خوبی پیدا کردم... دوستایی که شاید از بعضی از دوستام تو دنیای واقعی بهم نزدیک ترن:)
ادامه...
تا حالا شده؟
ا حالا شده یه چیزی بنویسی و بعد از نوشتنش منصرف شی؟
بنویسی اما پستش نکنی؟
پستش بکنی اما پشیمون شی و بیای و اصلاحش کنی؟
تاحالا شده با خودت فکر کنی بعضی حرفا بهتره با آدم به گور بره؟
من هم پشیمون شدم و ترجیح دادم این پست رو عوض کنم.
این اتفاق نادریه و خیلی کم اتفاق می افته... اما این دفعه شد دیگه
سعی می کنم دفعه ی آخرم باشه
اما خودم که می دونم کی این مطلب رو پست کردم و چرا
پس آهنگایی که تو این روز گوش کردم رو می ذارم همین جا بمونه
:
پ.ن:توضیح اضافه واسه دوستای صمیمی این که قضیه عشق و عاشقی نبوده... که زنگ بزنید و اس ام اس بدیدو جریان رو بپرسید
البته از شنیدن صداتون شاد می شم اما واقعا قضیه عشقی نبوده
خیلی خسته ام...
تنها چیزی که آرومم می کنه موسیقیه...
شادمهر..
یه پنجره با یه قفس یه حنجره بی هم نفس
سهم من از بودن تو یه خاطره است همین وبس
تو این مثلث غریب ستاره ها رو خط زدم
دارم به آخر خط می رسم از اون ور شب اومدم
داغ ترانه تو نگام شوق رسیدن تو تنم
تو حجم سرد این قفس منتظر پر زدنم
.
.
.
توی این دلواپسی های مدام
جز ترانه های زخمی چی دارم
وقتی حتی تو برام غریبه ای
سر رو شونه های بارون می ذارم
اسم تو برای من مقدسه
تا نفس تو سینه پرپر می زنه
باورم کن که فقط باور تو
می تونه قفل قفس رو بشکنه
منمو یه آسمون بی دریغ
منمو یه کوله راه ناگزیر
ای ستاره ی شبای مشرقی
پر پرواز منو ازم نگیر
.
.
.
می خوام برم پا ندارم
می خوام نرم جا ندارم
گریه کنم دل ندارم
داد بزنم نا ندارم
رضاصادقی...:
زندگی رو دوست دارم با تمام بد بیاریش
عاشقی رو دوست دارم با تمام بی قراریش
من می خوام اشکو "بفهمم" وقتی از چشام می ریزه
"تنهایی گرچه کشنده است واسه من خیلی عزیزه"
تو کتاب نوشته عاشق خیلی تنها خیلی خسته است
جای بارون بهاری روی چترای شکسته است
اما من می گم یه عاشق همه ی دنیا رو داره
"همه چترا رو باید بست وقتی آسمون می باره"
فرهاد:
آن روز ها
وقتی که من بچه بودم
غم بود... اما... کم بود
محسن یگانه:
هیچکی نمی تونه بفهمه که دلم از چی گرفته
هیچکی نمی تونه بفهمه که صدام از چی گرفته
یا دکلمه های حسین پناهی:
این سرگذشت کودکی است که به سر انگشت پا هرگز دستش به شاخه ی هیچ آرزویی نرسیده است!!!
.
.
.
ما گلچین تقدیر و تصادفیم
آری گلم دلم ورق بزن مرا
و به آفتاب فردا بیندیش که برای تو طلوع می کند
دکلمه ی پروز پرستویی:
خندیدمو قلم برداشتمو به یادگار بر روی ستون سنگی نوشتم:
موسم اندوه که می رسد ماه را نگاه کنید
آنگاه نشستم و یک دل سیر دیدمش!
دیدمش...همان ماه من بود که می خندید!
دکلمه ی زنده یاد خسرو شکیبایی عزیز:
با هر چه عشق نام تورا می توان نوشت!
با هر چه رود راه تورا می توان سرود!
بیم از حصار نیست که هر قفل کهنه را
با دست های روشن تو می توان گشود!
اگه تاحالا این حس رو تجربه کردی نظر بده...
از این که حوصله کردی و تا تهش رو خوندی ممنون
