کجا به خنده میرسیم

هنوز پنجره ها به نت کردن موسیقی باران دلخوش اند

حتی اگر سنگفرش کوچه ها

ملودی قدم های من و تو را از یاد برده باشند

هنوز پرستوها شبیه ارکستری اساطیری

از آنسوی ابرها بهار را با شوق می نوازند

حتی اگر تمام پرده های عشق را باد برده باشد

هنوز دل پروانه ها پیش آن گل سرخی است

که قرن ها پیش روی پیانوی شب جا گذاشتی

بیا تا فرصتی هست

در این سوی مرزهای خاطره قدم بزنیم

اینجا ضیافتی بر پاست

ضیافتی از جادوی صدایی خوش و سر انگشتانی معجزه گر

تو که هنوز بومی رگبارهای سرنوشت منی

کنار من بنشین و به من بگو

کجا به خنده می رسیم؟

به من بگو کجا به خنده می رسیم حالا که زندگی تکرار ماتمه

همه هراس من از اینه که چرا هنوز توی نگات یه بغض مبهمه

با تو دقیقه هام بی گریه می گذرن رو ظلمت شبم پنجره ای بذار

توی کدوم غروب پناه من می شی وقتی که گم شدم تو دست انتظار

به من بگو کجا به خنده می رسیم؟

دستات تجسم عشق ونوازشه که تو نهایت آرامش منی

از سقف سرد شب روشنی می چکه، نگاهم که می کنی...لبخند که می زنی

به من بگو کجا به خنده می رسیم؟؟

احساس داشتنت شیرینه و غریب پیش تو حتی از ابرا سبک ترم

اون لحظه که نگات خیره است به آسمون... می تونم از خودم...از گریه بگذرم

به من بگو کجا به خنده میرسیم؟؟؟

بابک صحرایی

برداشت شده از آلبوم "کجا به خنده می رسیم؟"

مانی رهنما

+ نوشته شده در  شنبه ۳۰ بهمن۱۳۸۹ساعت 15:34 در بلاگفا