پرنده ی سفید
در جستجوی صلح و آرامش
پرنده ی سفید
در جستجوی صلح و آرامشدرباره من
پرنده ی سفید با یه برگ زیتون همه جای دنیا نماد صلحه؛ و من همون پرنده ی سفیدم که از دنیا و آدماش فقط توقع صلح و آرامش و عشق دارم!
این وبلاگ رو ساختم چون می خواستم از دلم بنویسم و دل کسایی که دوروبرم هستن و دوسشون دارم.
می خواستم جایی باشه واسه حرفایی که گاهی گفتنشون تو دنیای واقعی سخته...
روزای اول فکر نمی کردم بتونم تو دنیای مجازی دوستای زیادی پیدا کنم... فکر نمی کردم خواننده های زیادی داشته باشم.
امروز... خواننده های زیادی ندارم... اما دوستای خوبی پیدا کردم... دوستایی که شاید از بعضی از دوستام تو دنیای واقعی بهم نزدیک ترن:)
ادامه...
نوع نگاه ما
صبح که از خواب بیدار شد رو سرش فقط سه تار مو مونده بود
با خودش گفت: "هییم! مثل اینکه امروز موهامو ببافم بهتره! "و موهاشو بافت و روز خوبی داشت! 
فردای اون روز که بیدار شد دو تار مو رو سرش مونده بود
"هیییم! امروز فرق وسط باز میکنم" این کار رو کرد و روز خیلی خوبی داشت 
پس فردای اون روز تنها یک تار مو رو سرش بود
"اوکی امروز دم اسبی میبندم" همین کار رو کرد و خیلی بهش میومد !
روز بعد که بیدار شد هیچ مویی رو سرش نبود!!!
فریاد زد :ایول!!!! امروز درد سر مو درست کردن ندارم! 
همه چیز به نگاه تو بر میگرده !
ساده زندگی کن ،جوانمردانه دوست بدار ، و به فکر دوست دارانت باش
پ.ن:کپی پیستی بود از ایمیل های رسیده...چون قشنگ بود گفتم اینجا هم بذارم...به بزرگی خودتون ببخشید دیگه...آدم که همیشه نباید خودش بنویسه!
منطق چیست؟
شاگردی از استاد پرسید: منطق چیست؟
استاد کمی فکر کرد و جواب داد : گوش کنید ، مثالی می زنم ، دو مرد - پیش من می آیند. یکی تمیز ودیگری کثیف من به آن ها پیشنهاد
پ.ن:منطق رو بی خیال...نظرتون راجع به این معلمه چیه واقعا؟!!!!!
راستی... امتحانای مارو که دارن سخت می گیرن...
شما در چه حالید؟
یه چیز دیگه...بلاگفا تو صفحه ی"پست مطلب جدید" این پایین یه چیزی نوشته تحت عنوان برچسب ها...متاسفانه من که سر در نیوردم چه جوری میشه ازش استفاده کرد...میشه کمکم کنید...
محرم
سلام
شهادت امام حسین و یارانش رو به همه ی شما که شیعه هستید و کسایی که فارغ از دین و مذهب امام حسین رو دوست دارید تسلیت می گم.
هر چی فکر می کنم نمی تونم یه مقدمه ی خوب واسه حرفام پیدا کنم واسه همین می خوام برم سر اصل مطلب...
دو تا سوال اساسی برام پیش اومده:
اول این که واقعا واسم عجیبه که چرا ما همیشه دهه ی اول محرم (قبل از شهید شدن امام حسین و یارانشون) رو عزاداری می کنیم...حتی از چند روز(یا حتی چند هفته) قبل به پیشواز محرم می ریم
اما انگار بعد از عاشورا همه چیز تموم میشه...!!!!!
بگذریم از این که با این رفتارمون انگار می خوایم بگیم بلاهایی که بعدش سر حضرت زینب و دیگران می آد مهم نیست! اما اگه قراره بیشتر از یک روز برای امام حسین عزاداری کنیم چرا از عاشورا تا شب هفت رو مثلا عزاداری نمی کنیم؟(این رو دارم کاملا جدی می پرسم اگه می دونید لطفا جواب بدید)
دوم... چرا وقتی دسته ها راه می افتن تو خیابونا و صدای بلندگو رو تا آخر زیاد می کنن به این نفکر نمی کنن که ۱۱ شب ممکنه کسی خواب باشه یا مریض باشه...؟
چرا برای همدیگه احترام قائل نیستیم؟
من معمولا محرم از خونه بیرون نمی رفتم(منظورم غروباس که دسته ها راه می افتن) هر چند که این چند سال معمولا شرایط خونمون جوری بود که دسته از خیابونمون می گذشت و با باز کردن پنجره می تونستیم دسته رو ببینیم اما امروز(روز تاسوعا) شرایطی پیش اومد که ناخواسته مجبور شدیم برای چند دقیقه از چند تا چهارراه نزدیک خونه بگذریم.
محله ی ما از محل های قدیمی شهره که همیشه محرم توش حال و هوای دیگه داشت اما امسال خیلی سوت و کور بود اما چیز دیگه ای جلب توجه می کرد... واسم عجیب بود که ببینم لبو و باقالی فروش که خوبه بادکنک فروش بین مردم واستاده!!!!
فکر کن.... بادکنک رنگی!
من که تا قبل از این ندیده و نشنیده بودم که کسی بخواد تو عزاداری بادکنک بخره!!!!
مردم منتظر بودن تا دسته بیاد یه جوری گروه گروه واستاده بودن و حرف میزدن که انگار واسه تفریح اومدن!
من نمی گم آدم توعزاداری باید همش گریه کنه... آدم تو داغ از دست دادن عزیزش هم ۲۴ ساعته گریه نمی کنه... اما می خوام بگم انگار هیچی سرجاش نیست... قدیما انگار همه چیز فرق میکرد...
خوشحال میشم اگه اشتباه می کنم بهم بگید...
قصد من محکوم کردن دیگران نیست...قصدم ارشاد کردن و اصلاح بقیه هم نیست... که اگه قرار بر اصلاح باشه من اول باید خودم رو درست کنم...
اما می خوام بگم شاید من دارم اشتباه می کنم؟ شاید همه چیز سر جاشه و من دارم نیمه ی خالی لیوان رو می بینم...
اما
ما که این همه واسه امام حسین عزاداری می کنیم و می دونیم امام حسین چه طوری شهید شد... این رو هم می دونیم که امام حسین چرا شهید شد؟؟!
به کجا داریم میریم؟
شنیدم یه اتفاقاتی تو زمین فوتبال افتاده که باعث تنبیه دو تا بازیکن شده!
اولین سوالی که پیش می آد اینه که ما داریم به کجا می ریم؟
هفته ای که گذشت روز بزرگداشت آدم بزرگی مثل کوروش کبیر بود که همه ی دنیا اسمش رو به نیکی می برند وچند روز بعد...
نوادگان او(؟) کاری می کنن که حتی تلویزیون از پخش مجددش خودداری می کنه!!!!
چی به سر ما اومده...؟
شنیدم این اتفاق اولین بی اخلاقی تو مستطیل سبز نبوده...
نمی شه به قول فردوسی پور حالا که این دو تا بازیکن خوردن زمین همه فقط این دو نفر رو سیبل کنیم و همه ی انتقادات رو متوجه اونا بدونیم...
(هر چند که این حرف به معنی توجیه کردن کار بدشون نیست) اما این سوال پیش می آد که آیا این که می گن "مشت نمونه ی خرواره" درسته؟
که اگه درست باشه یعنی یک بخش از جامعه یا حداقل نسلی از این جامعه یه اتفاقی براشون افتاده؟
و سوال اینه که اون چه اتفاقیه که دو نفر که نماینده ی "ایران" در تیم ملی هستن با علم به این که حرکاتشون به طور زنده داره تو دنیا پخش میشه کاری کنن که باعث پشیمونیشون بشه
خوشبختانه من بازی رو ندیدم ولی واقعا افسوس خوردم برای تمدن و فرهنگ پاک کشورمون که داره انگار فراموش میشه...نه فقط توسط دوتا بازیکن شاید توسط خیلی از ما که نمی دونیم کی هستیم و فرهنگمون چیه؟
سریال دریا ادامه دارد!!!
مجبور شده بودیم بریم مسافرت...
نزدیک دریا بودم اما دریا رو ندیدم...
قبلا دلم گرفته بود اما حالا بدترم
الان بازم بیشتر از قبل دلم می خواد دریا باشم اما در حال حاضر گفتن این حرفا یه کم خودخواهیه...
این دفعه دلم می خواد برم کنار دریا داد بزنم!!!!!!!!!
به هرحال این بار ۲ تا پست فرستادم اگه وقت دارید پست دوم رو هم نگاه کنید و جواب چرا های منو بدید.... ممنون
واسم خیلی جالبه:
چرا
وقتی یکی می میره بچه هاش انگار از این رو به اون رو می شن؟
مثلا بچه ای که تا دیروز واسه مادرش هرکاری می کرد بعد از فوت پدرش سعی می کنه همه کاره ی خونه بشه
منظورم کمک کردن نیست... منظورم اینه که همه چیز رو دست خودش بگیره و حتی حتی نظر مادر رو نمی پرسه و اگر از طرف مادر نسبت به حرفش مخالفتی بشه قهر می کنه و ناراحت می شه!!!!
چرا
پسرا وقتی ازدواج می کنن هیچ وقت سعی نمی کنن بین خانوادشون و همسرشون یه تعادل برقرار کنن تا اختلافی به وجود نیاد...
پسرا همیشه راحت ترین کار واسه خودشون رو انتخاب می کنن!
یعنی یا همیشه از خانوادشون می خوان که کوتاه بیاد تا حرف همسرشون به کرسی بشینه...یا یه کاری می کنن که همسرشون نتونه هیچ وقت نظرش رو بگه!!!
چرا پسری که تا دیروز از گل نازکتر به مادرش نمی گفت بعد از ازدواج همسرش به راحتی می تونه کاری کنه که 180 درجه از این رو به اون رو بشه و به خاطر یه چیز کوچیک با همه سرسنگین بشه و یه جوری رفتار کنه که یعنی من ازتون ناراحتم...
به نظر من یه آدم-چه مرد و چه زن- اگه نخواد کاری رو بکنه (به خصوص راجع به این جور موضوعات)... اون کارو نمی کنه...
آدم بعضی وقتا..توی بعضی جاها...تو شرایطی که نباید...بعضی کار ها رو از بعضی کسا می بینه که قبل از اون هرگز فکرش رو هم نمی کرده... هنوز یه جورایی تو شک ام!!!!
چی بگم!
شاید اگه خیلی حرفا نگفته بمونه بهتره...
اما سوالایی که پرسیدم خیلی عمومیت داره و نمونه هاش رو زیاد دیدم...
میشه لطفا بگید چرا؟؟؟؟