پرنده ی سفید
در جستجوی صلح و آرامش
پرنده ی سفید
در جستجوی صلح و آرامشدرباره من
پرنده ی سفید با یه برگ زیتون همه جای دنیا نماد صلحه؛ و من همون پرنده ی سفیدم که از دنیا و آدماش فقط توقع صلح و آرامش و عشق دارم!
این وبلاگ رو ساختم چون می خواستم از دلم بنویسم و دل کسایی که دوروبرم هستن و دوسشون دارم.
می خواستم جایی باشه واسه حرفایی که گاهی گفتنشون تو دنیای واقعی سخته...
روزای اول فکر نمی کردم بتونم تو دنیای مجازی دوستای زیادی پیدا کنم... فکر نمی کردم خواننده های زیادی داشته باشم.
امروز... خواننده های زیادی ندارم... اما دوستای خوبی پیدا کردم... دوستایی که شاید از بعضی از دوستام تو دنیای واقعی بهم نزدیک ترن:)
ادامه...
وصیت که مرگ نمی آره ...
اینم شانس ماس دیگه...قبر هم بود قبرای قدیم...
الان قبرا رو 2-3 طبقه ای کردن... دور از جون شما نوبت ما که بشه قبرا هم برج های وارونه میشن
!!!!!!
آدم قطعه های قدیمی رو که میبینه سرسبزتره و قبرا بزرگتره و فاصله ی بینشون بیشتر
اما قطعه های جدید...
آدم خیلی دلش میگیره...
آدم تو گورستان به چیزای زیادی فکر میکنه...
مثلا من داشتم فکر می کردم دلم نمی خواد یکی بلند گو بگیره دستش و اشک کسایی که دوسشون دارم رو در بیاره گوش ملت رو آزار بده
... دلم نمی خواد گل هایی که برام می آرن رو پرپر کنن!
در ضمن من گلایل رو زیاد دوست ندارم...و دوست دارم سنگ قبرم سفید باشه!
دوست دارم رو سنگ قبرم این شعر حسین پناهی رو بنویسن:
تعادل جهان حفظ می شود به مرگ این و تولد آن!
تا هرکس روشو می خونه به این فکر کنه که هنوز زنده است و باید از زنده بودنش لذت ببره و هرگز امیدش(؟!) رو از دست نده... و به یاد بیاره که به ازای هر انسانی که می میره...یه کودک تازه(=یه زندگی تازه) متولد میشه!
من دوست ندارم کسی واسم سیاه بپوشه...
من ناراحت نمیشم اگه بازمانده ها بعد از تدفین و مراسم بگن و بخندن
اما نامردن اگه واسه آمرزشم دعا نکنن!!!!
در ضمن ترجیح می دم خرج و مخارج مراسم رو به جاهایی مثل "محک"
بدن...
تازه بعضی وقتا فکر می کنم کاش خاکسترم رو می ریختن تو خلیج همیشه فارس
باور کنید این حرفا رو از روی ناامیدی نمی زنم و تا روزی که زنده ام زندگی میکنم وتلاش میکنم از زندگیم لذت ببرم اما وصیت که مرگ نمی آره...گفتنش چه اشکالی داره؟
واسه پست قبلی ام خیلی ها رو نتونستم خبر کنم... اما واسه این پست هیچکس رو خبر نمی کنم..اما اگر اومدید و این متن رو خوندید و نظری در موردش داشتید خوشحال می شم که بخونمش...
ببخشید اگه یه ذره غم انگیز بود.... 
یه دیالوگ تو فیلم "مری پاپینز" هست که خیلی دوسش دارم و جای تکه کلام ازش استفتده می کنم: یه قاشق پر از شکر...دوا رو می بره پایین!!!! یعنی همه چیز رو سخت نگیرید... غم هم قسمتی از زندگیه دیگه...بعضی وقتا لازمه
حالا واسه این که از این حال و هوا در بیاید 3-2تا خاطره از کتاب زنده یاد عمران صلاحی(کمال تعجب):
1.احمد شاملو می گفت:نویسندگانی که دراز نویسی میکنند مثل کسانی هستند که جلو آینه دارند اصلاح می کنند و شیر آب رو هم بازگذاشتند!
2.روزی شاعری موزون سرا از مفتون امینی پرسید:"استاد چرا شعر بی وزن می گویید؟"
مفتون جواب داد:ما پا به سن گذاشتیم و دیگر نمی توانیم چیز سنگین بلند کنیم!
3.احمدرضا احمدی می گفت: وقتی که ما جوان بودیم پیرها رو تحویل می گرفتن حالا که ما پا به سن گذاشتیم جوان ها رو تحویل می گیرن!پس کی نوبت ما میرسه؟
(خدا همه ی رفتگان رو ببخشه بیامرزه)
برچسب‌ها: وصیت نامه
از چی بگم؟
"یاس" یه آهنگ خیلی قشنگ به این اسم داره که من با این که رپ زیاد دوست ندارم اما از شنیدن این آهنگ و آهنگ "سرباز وطن"اش هیچوقت سیر نمی شم...
خیلی حرفا واسه گفتن وجود داره...خیلی چیزا که میشه گفت اما...نه!نمیشه!
روز اولی که این وبلاگ رو راه انداختم... می خواستم واسه دل خودم و کسایی که دوروبرم هستن و دوسشون دارم و از درد دلاشون باخبرم بنویسم... یکی از دلایلی هم که اسم نویسنده اسم دو نفره همینه... یه نماده واسه خودم که بدونم... نباید فقط واسه خودم بنویسم!
اون روز به آرشیوم نگاه می کردم...از چیزایی که نوشتم راضی ام... از شعرایی که دوسشون دارم و همیشه و همیشه و همیشه از خوندنشون لذت می برم...
اما آدم گاهی به یه جایی میرسه که انگار نمی دونه دیگه می خواد چی بگه؟
دیروز رفته بودم کفش بخرم و چون نمی دونستم "چی" میخوام...نزدیک بود اشکم در بیاد! تازه اون که فقط یه کفش بود و آخر سر هم یه چی خریدم که ازش راضی ام...اما آدم وقتی نمی دونه تو زندگیش و از زندگیش چی می خواد بدتره!!!!
چند روز پیش دیدم "آپارتمان نشین" نوشته بود:به یک " اتفاق خوب " برای افتادن نیازمندیم ...
فکر می کنم این حال و روز خیلی از ماس...
به خودمون می گیم یه بهونه لازم دارم... اما هر چیز تازه ای فقط تا چند روز سرحالمون می آره و بعدش...همون آش و همون کاسه اس...
ناامیدی و بی انگیزگی انگار اپیدمی شده!!!
منظورم فقط تو اینترنت نیست...همه جا تو خیابون...تو مغازه ...تو تاکسی با هر کی حرف میزنی یه جورایی این حس رو داره...
باید چی کار کرد؟
چه جوری میشه امید رو پیدا کرد...
اون بهونه رو چی طور پیدا کنیم...
یه بهونه واسه نوشتن...گفتن... خندیدن...زندگی کردن؟
اصلا ما باید دنبال بهونه بگردیم یا باید بهونه ها رو به وجود بیاریم؟
شایدم این یه پست بی معنی بوده واسه این که فقط بگم منم هستم؟(حالا من یه چی گفتم...چرا جدی می گیرید
)
نظر شما چیه؟اصلا تونستم منظورم رو خوب برسونم؟
امیدوارم!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
برچسب‌ها: یه بهونه
به حسابدت دیگران عادت کردم!!!
به نظرت چه حسیه وقتی یکی از بهترین چیزای دنیا رو داشته باشی و همیشه ازش دور باشی و نتونی جوری که می خوای کنارش باشی یا ازش استفاده کنی!؟
فکر کن:
تو یه کلاس پر از دانش آموز...
همه مداد رنگی دارن... مدادرنگی بچه ها از 12 رنگ بیشتر نیست.
اما تو یه مداد رنگی 24 رنگ داری که به هر دلیلی نمی تونی ازش استفاده کنی... و فقط بهت اجازه دادن که همیشه ی همیشه "فقط" از یه رنگش استفاده کنی...
این یعنی تو یکی از بهترین ها رو داری و نداری!!!
حتی 12 رنگی که همه دارن رو تو نداری... در حالی که می تونی 24 رنگ داشته باشی...
چه حسی داری؟
حس خوب یا بد؟
سخته یا آسون؟
شاید عادت کنی اما وقتی نقاشی بغل دستی ات رو می بینی....
من عادت کردم که "همه" -دوست و دشمن-... به چیزی که دارم و ندارمش حسادت کنن!!!!
بدون این که بدونن به چی حسودیشون میشه!
اونا فقط می بینن که من یه مدادرنگی 24 رنگ دارم اما نمی پرسن – شاید حتی نمی خوان بدونن-که چرا همیشه با سیاه نقاشی می کنم!
آره ...به حسادت دیگران عادت کردم!!!!!
دوست دارم نظر تورو بدونم...
لطفا درنگ نکن و همین الان نظرت رو بگو...
بعد اگه دوست داشتی می تونی راجع بهش فکر کنی و دوباره نظر بدی...
اما ازم نپرس که اونی که ندارم چیه یا...؟
پ.ن:امتحانام تموم شد...چند روز کامپیوتر نداشتم...چند روز درگیر کارای عقب افتاده و شخصی بودم...چند روز درگیر مسابقه ی سودوکوی همشهری بودم که نمی دونم چرا این هفته حل نمی شد(ولی بالاخره حلش کردم
)...این اینترنت هم که دیگه مسخره اش رو در آورده...تا چند دقیقی می خوای باهاش کار کنی قطع میشه و اعصاب آدم رو میریزه به همخلاصه اگه این روزا نیومدم و بهتون سر نزدم و نظر نذاشتم حلال کنید ایشالا جبران می کنم....
کجا میری؟!!!!!! از زیر سوالم در نرووووو....لطفا نظرت رو بگو
برچسب‌ها: حسادت
اصلاح سوال
سلام
اول می خوام یه تشکر ویژه بکنم از همه ی کسایی که به کمکم اومدن و به سوالای پست قبل جواب دادن. متاسفانه تو وبلاگم دوستای زیادی ندارم اما خوشبختانه دوستای خوبی دارم که جواب های امیدوار کننده و خوبی بهم داده بودن
اما فکر می کنم سوال اصلیم رو نتونستم خوب مطرح کنم...
حرفاتون رو قبول دارم...
این که نوشته بودید:"مگه حتما" همه باید یه کار آنچنانی بکنن تا بگن زندگی کردیم؟
پس عشق. محبت. دوستی. لذت بردن از داشته هامون چی میشه؟"
یا
"هر دوره از زندگی یه هدف خاصی داره یه دوره درس خوندن اگه نخونی ضرر کردی یه دوره ازدواج کردن که اگه ازدواج نکنی تنها میمونی,البته کار کردن که بیکاری تو رو نابود میکنه
وبچه دار شدن که اگه نداشته باشی افسوس میخوری
بنظر من هدف از زتدگی انسانها تلاش کردن به سوی تعالی است
وبدونی که از خودت در اخر عمر احساس رضایت داری وزندگی ابدی خوبی داری."
یا
"یه جمله از بزرگی بگم: اگر تاکنون آنچه که میخواستی نشدی پس کی؟!!!!! ... میبینی؟ واقعا همه چی به خود آدم برمیگرده "
اما یکی گفت:"اول باید یه هدف داشت, هدفی که واقعا هدفته و بهش اعتقاد داری البته کار ساده ای نیستا! من خودم مدتها هدفم پیدا کردن یه هدف بود! وقتی هدف داری یعنی انگیزه داری یعنی علاقه داری و این یعنی زندگی. فقط کمی پشتکار میخواد!"
مشکل من دقیقا همینجاست!
هدف منم دقیقا پیدا کردن یه هدفه!
و سوال اینه که چه جوری میشه هدف درست رو تعیین کرد که وقتی تو شرایطی قرار می گیریم که سختی های کار و مشکلات راه و دیگران ناامیدمون میکنن
( مثل یکی از دوستان که گفته بود:"من تصمیم گرفتم رو یه پروژه کار کنم و بعدش به نتایجی برسم که هیچ دانشمندی نرسیده! این وسط خیلیااااااااااااااااااا میان همون حرفای تورو میزنن! درست نیست... نکن.... این کارو بی فایده س و ... ازین چرت و پرتها... اما وقتی بهش اعتقاد داشته باشی، زحمت بکشی، تلاش کنی و توکلت به اون بالایی باشه هیچوقت شکست نمیخوری")
بتونیم مشکلاتش رو با اعتقاد پشت سر بذاریم...
پس واقعا هدف اول،" هدف داشتنه" و سوال من همینه:
چه طور هدف صحیح رو شناسایی کنیم؟
"استیو جابز" هدفش رو شناخت و دنبالش رفت و موفق شد . حالا همه ی دنیا میشناسنش طوری که تیتر یکی از مجلات ایران این می شه:تعظیم به مردی که نمرد!
چون او همیشه با کاراش زنده اس.
ادیسون بارها تو اختراع لامپ شکست خورد اما هدف داشت بنابراین انقدر تلاش کرد تا بالاخره سالها بعد از مرگش هم روشنایی دنیا رو یه جورایی مدیونش هستیم...
ببخشید که دفعه ی اول منظورم رو خوب نگفتم و حالا شما رو به دردسر انداختم واسه جواب دوباره... اما اگه می تونید جواب بدید
این بود زندگی؟!
بچه ایم...بزرگ تر می شیم... میریم مدرسه... واسه کنکور می خونیم... دانشگاه قبول میشیم... مدرک میگیریم... میریم سر کار...ازدواج می کنیم... بچه دار می شیم(تا همه ی بدبختیایی که خودمون کشیدیم رو اونا هم بکشن!!!!!)... ...بزرگشون می کنیم.... می فرستیمشون مدرسه...می رن دانشگاه... ازدواج می کنن و...
بالاخره می میریم!
خب که چی؟!
واقعا چه کار مفیدی انجام دادیم؟ چی کار کردیم که باعث بشه بگیم:
من فلان کار رو کردم...کاری که به خاطرش آفریده شدم! کاری که فقط من باید انجام میدادم چون فقط وظیفه ی من بود... یا لاقل بگیم من چی کار کردم که منو با بقیه متمایز می کنه؟
اشتباه نکنین بحث کتابای دینی مون نیست... منم خداروشکر هنوز اونقدر ناامید نشدم که بخوام به این نتیجه برسم که: زندگی یه دور باطله...
فقط چند تا سواله!
سوالایی که این روزا از چندین نفر شنیدم و خودمم نمی دونم چه جواب میشه بهشون داد!!!
می خوام بگم:
تا حالا شده حس کنی راهی که داری می ری اشتباهه؟
انگار توی جمعی هستی که همه دارن به یه سمت شنا می کنن
تو هم باهاشون شنا می کنی
یه آینده ای رو هم می بینی
می دونی که ته مسیر به کجا میرسه
اما انگار فقط می ری... میدونی به کجا... اما نمی دونی چرا...!!!!
یه چیزی ته دلت می گه: این اون چیزی که من می خواستم نیست!
اما نمی دونی اونی که می خوای چیه؟کجاس؟چه طوریه؟
به خودت می گی مسیری که دارم می رم حداقل از بی هدف بودن بهتره!
اما حس می کنی که این راهت نیست...!
بی هدف و سردرگم فقط شنا میکنی! بعضی جاها خسته می شی... می بری... جا میزنی...
اما دیگران هلت می دن به جلو و مدام تشویقت می کنن همه می گن راهت درسته... چرا انقدر تنبلی می کنی؟تو می تونی تو این راه موفق بشی...ادامه بده
اما
تو فقط شنا می کنی و تمام طول مسیر از خودت می پرسی: من چرا اینجام؟ کجا باید باشم؟ این راه, راه منه؟
هیچی بدتر از نداشتن هدف نیست...
تازگی آدمای زیادی رو می بینم که ناامیدانه فقط شنا میکنن یکیش شاید خود من باشم!
واسه رهایی از این افکار راه حلی داری؟
آدمای بزرگ و موفق چه طور راه خودشون رو پیدا کردن؟
چه طور فهمیدن که تو مسیر درست هستن یا نه؟
چه طور هدف هاشون رو تعیین کردن؟
ما باید چه طور این کارا رو بکنیم تا هدف خودمون رو بهتر تعیین کنیم؟
اگه جواب این سوالا رو به من بدی شاید مشکل خیلی ها رو حل کنی
حداقل خیلی از کسایی که من میشناسمشون و جوابی واسه چراهاشون ندارم!
پس خواهش می کنم اول بهش فکر کن و بعد جواب بده...
ممنون
پ.ن:واسه عنوان این مطلب خیلی فکر کردم...نمی دونستم چی باید بنویسم..." زندگی ما"..."دنیای این روزای ما!"... "کمک"... نمی دونم احساس کردم "این بود زندگی" بهتره..
"این بود زندگی" یه قسمت از یکی از اشعار حسین پناهی عزیزه که اردیبهشت 90 کاملش رو تو همین صفحه نوشته بودم و هنوز تو آرشیو هست...
فکر کردم باید این پی نوشت رو هم حتما بنویسم...زیاده گوییم رو به بزرگی خودتون ببخشید